*Note this story is in Cebuano
Ania na usa si Jazer.
Nahitabo kini samtang nagdula kami sa sapa. Giingnan ko niya nga wala akoy ginikanan ug nga nasuko ang akong mga tinuod nga ginikanan kanako nga mas gustuhon pa nila nga mamatay nalang ko.
Iya akong gitukmod sa bato, mibangon ako samtang iya akong gikataw-an.
Ug sa nasiguro nga nihawa na siya, gihikap ko ang samad sa akong lawas.
Gibuhat sa akong ginikanan ang tanan aron lamang magasa ako, apan wala nako gisugid kanila ang gisulti ni Jazer nga ampon ako.
Dili ko gusto nga makita ang ilang mga eskspresyon.
Wala nila gisulti kanako ang tinuod kung diin ako gikan, ang akong mga asul nga mata ug ang puti ko nga pamanit ang maong pamatuod nga dili ako sama kanila.
Nagdanguyngoy ako sa akong kwarta human nga nadungog ko sila.
Ang mga lagutob.
Ang tanang tawo sa Baryo Clindagan nahibaw mahitungod sa Lindag-lindag, ang esipiritu nga nagsakay sa kabayo.
Hilom ang palibot samtang anaa sila.
Nakita ko na sila samtang naggapadagan sa ilang mga kabayo sa lugar apan ginabati ako sa kahadlok nga muduol kanila.
Apan dili na karung gabhiuna.
Gitrapuhan ko ang akong mga luha samtang gihulat nga mahinanok sa pagtulog ang akong mga ginikanan.
Nadungog gihapon nako ang mga lagutob sa gawas ug gikuha nako ang higayon, migawas ako.
Layo sa akong pagtuo, mas gagmay sila. Ginagiyahan sa maong mga Espiritu ang mga kabayo nga mura ba ug usa ka gubot inabanan sa mga kalag.
Nihunong sila sa ilang pagdalagan ug mitan-aw kanako diretso sa akong mga mata, ang mga kabayo hinuon.
Ug nahibalo ug unsa ang akong tumong.
Adunay mga tsismis sa among lugar ug unsaon sa pagpangayo ug gasa gikan sa mga Espiritu pero ang bayad mao ang titip.
Kinahanglan mahimo ka nilang walay katapusang sakay.
Wala na akoy pakialam pa, wala man gihapo’y mangita kanako.
Ug ang kabayo misenyas sa pagtando nga mura ba’g gipangutana ako nganong ania ako diri.
Ug gisulti ko kanila ang tanan, mahitungod kang Jazer, mahitungod kanako nga usa ako ka ampon ug sa akong gustong pagpanimalos. Labaw niana, si Jazer ang pinauna ko nga pakay.
Human niana, miyukod ang kabayo ug gipasay ako sa iyang likod.
Ug niana, gihuna-huna ko na ang mga possible nga agihan.
Nadungog ko ang mga nauna nga Espiritu nga padulong sa Lindag-Linag.
Anaa usab ang Reyna, nga gikulata sa iyang asawa. Dungog sa mga kabayo ang iyang pagdanguyngoy human nga napunitan.
Wala gani mahibalo si Felipe sa iyang pangutana, gusto lamang niya nga makita ang iyang nawala nga asawahonon.
Gidala siya sa mga mga kabayo ngadto sa patayng lawas sa iyang asawhonon, nga nahulog sa pangpang.
Sa akong pagkasayod, puno siya sa mga pagduda,o kundi man gani siya ra ang nahuna-huna niana.
Naminaw siya sa mga sulti sa tawo ug nagtuo nga siya lamang ang paagi sa paglimpyo sa kasalanan sa iyang mga kaubanan pinaagi sa pag-undang sa iyang termino.
Ug ang anak sa Ginoo mipahulay tapad sa kabayo.
Wala kini kalabutan kanako ang mga istorya. Nahibalo ako ug unsa ang akong gusto.
Ang akong espiritu bug-os nga nahiusa sa sunod nga sakay sa mga kabayo.
Nakabantay sila nga dili ako susama, nga mas makagagahum ako sa ilang mga espiritu kaysa sa ubang mga tawo nga ilang gikataw-an.
Ang mga kabayo mitinaghid samtang padulong kami sa balay ni Jazer.
Kini mao ang unang sakay sa akong pagbayad.
Ang akong kalag mahimo nga kabayaran.
=——————-=
English Version
It was Jazer again.
This time it was while we were playing by the river. He told me I was an orphan and that my real parents hated me and I was better off dead.
He pushed me down the rocks and laughed as I tried to get up.
I took my bruised body after I was sure he left.
My parents tried to comfort me as best they could but I left out the part where he called me an orphan.
I didn’t want to see that look on their faces.
The one where they knew.
They never told me where I came from, but my blue eyes and light skin were testaments to how
different I was.
I was crying in my room when I heard them.
The hoofbeats.
Every person in Barrio Calindagan knows about the Lindag-lindag, the spirits that ride on white horses.
They were why the whole barangay was quiet.
I have seen them when they do their gallop around the area but I was too scared to go close.
But not this night.
I dried my tears and waited until my parents fell asleep.
I could still hear the hoofbeats outside and I took my chance.
They were smaller than I expected. The spirits guiding the horse pouring out like a mish mashed
amalgamation of souls.
They stopped their trotting and looked me straight in the yes, the horses did at least.
I knew what I wanted.
There were rumors around town said by the Marites how you could ask a boon from the spirits but the
price was steep.
You would have to be their eternal rider.
I didn’t care, no one would miss me.
The horse nodded at me, as if asking why I was there.
And everything spilled out.
I told them about Jazer, about being adopted, about revenge.
Jazer would be the first but definitely not the last.
The horses bowed to me and beckoned me to ride.
It was then I felt my very soul pulled in all imaginable directions.
I could hear the previous souls bound to the Lindag-lindag.
There was Reyna, beaten by her husband. After the miscarriage her cries to the horses were heard.
Felipe did not realize what he was asking. He just wanted to find his missing fiancé.
The horses lead him to her broken body, having fallen down a cliff.
What surprised me the most was the priest.
From what I could glean he was full of righteous fury.
Or at least he thought so.
He would listen to people’s confessions and he believed the only way to cleanse his flock from sin was to
Hand out retribution on his terms.
The man of God now rested silently on the side of the horse.
These stories meant nothing to me. I knew what I wanted.
My spirit fully coalesced into the next rider of the horses.
They could feel I was different, that I could direct their spirits stronger than other mortals they
bargained with.
The horses neighed as we rode to Jazer’s house.
It was the first step of my reckoning.
My soul be damned.
=——————-=
*The Cebuano language, alternatively called Cebuan and also often colloquially albeit informally referred to by most of its speakers simply as Bisaya (“Visayan”, not to be confused with other Visayan languages nor Brunei Bisaya language), is an Austronesian regional language spoken in the Philippines by about 21 million people, mostly in Central Visayas, western parts of Eastern Visayas and most parts of Mindanao, most of whom belong to various Visayan ethnolingusitic groups, mainly the Cebuanos. It is the by far the most widely spoken of the Visayan languages, which are in turn part of wider the Philippine languages. The reference to the language as Bisaya is not encouraged anymore by linguists due to the many languages within the Visayan language group that may be confused with the term.
Written by Karl Gaverza
Cebuano Translation by Anelyne Ruflo
Copyright © Karl Gaverza
Translation Copyright © Anelyne Ruflo
