*Note this story is in Tagalog
“Sa gitna ng isla, may mga kakaibang nilalang na gumagawa ng mga nakakakilabot na bagay. Malalaman mo kung ano sila kahit mukhang tao sila, dahil ang itim na bilog ng kanilang mga mata ay hindi tulad ng karaniwang tao, kundi mga makitid na hiwa, tulad sa mga pusa. Kumikislap din ang kanilang mga mata na parang may sumasayaw na apoy sa loob.
Ang kanilang pangunahing pagkain ay lamang-loob ng mga bangkay, hindi kinakailangang sariwa. Nakita ko itong mga nilalang na pinunit ang tiyan ng sariwang bangkay at mabangis na kinagat at pinunit ang laman, tulad ng mga hayop na labis ang gutom.
Kapag mababa ang suplay ng mga bangkay, doon pinakamapanganib ang mga nilalang. Pupunta sila sa talahiban at magta-trance, pagkatapos, ang kanilang astral na katawan ay lilipad palayo. Itong kakaibang mahika ay wala sa anumang nakita ko noon, kahit sa lahat ng paglalakbay ko.
Ang astral na anyo nitong mga nilalang ay pumapasok sa mga bahay ng walang kamalay-malay na mga biktima at biglang sasalakay sa kanila. Tinatanggal ang kanilang lamang-loob na tulad ng bagong aning bangkay, pinapawi ang kanilang gutom para sa laman ng buhay. Maririnig sila, ang tunog ay tulad ng pag-ungol ng tao, at mas malakas ito kapag mas malayo sila sa kanilang biktima.
Napansin ko ang pagwisik ng katas ng kalamansi sa mga kamamatay lang, na ang sabi sa akin ay para pigilan ang mga nilalang sa pagpasok sa mga libingan.
Binalaan ako na kapag marinig ko ang pag-ungol, o makita ang pagkislap ng kanilang mga mata, kailangan kong kumaripas ng takbo papalayo, ang alternatibo ay labanan sila at ang tanging sandata na sinabi sa akin na mabisa ay isang kris na pinahiran ng katas ng kalamansi.
Itong nilalang ay tulad ng iba pang hayop sa mga isla, kumakain ng lamang-loob ng mga bangkay at lumilipad sa gilid ng kanilang mga biktima. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari kapag nakita ko ang isa sa personal, bagaman umaasa ako para sa kapakanan ng aking pananaliksik, ang aking mga maikling talaan ay mapapanatili.
Hindi ko alam kung bakit ginagawa ko ito, kung bakit patuloy kong inilalagay ang aking sarili sa harapan ng panganib upang maitala itong mga kakaibang nilalang. Batid ko ang hindi pagsang-ayon ng aking pamilya sa parehong pamamaraan at pagsasaliksik ko, ngunit kinakailangang malaman ang mga bagay na ito. Dapat mayroong paraan para balaan ang mga tao tungkol sa mga panganib nitong mga isla, kahit maging kapalit ang aking kaluluwa.”
—- Mula sa mga maikling talaan ni Mari Bas
=—————————–=
English Version
In the center of the island, strange creatures go about their horrible ways. You can tell what they are even if they look human, as their pupils are not round like regular folk, but are narrow slits, much like those of felines. Their eyes also flash as if dancing flames can be seen inside them.
Their main diet consists of the entrails of corpses, not necessarily fresh. I have seen these creatures rip apart the stomach of a fresh corpse and savagely bite and tear through the flesh like ravenous scavengers.
When the supply of corpses is low, that is when these beings are the most dangerous. They will go into the tall grass and fall into a trance, then, their astral bodies fly away. This strange magic is nothing like I’ve ever seen before, even in all of my travels.
These creatures’ astral forms would go into the houses of unsuspecting victims and pounce on them. Gutting their entrails like a newly harvested corpse, satiating their hunger for living flesh. They can be heard, the sound is like human moaning, it is louder the farther they are from their victim.
I have noticed that lime juice is sprinkled on the newly dead, which I have been told is a ward against the creatures from entering the graves.
I have been warned if I hear the moaning, or see the flickering of their eyes, I must run away with much haste, the alternative would be to fight them off and the only weapon that I have been told is effective is a kris rubbed with lime juice.
This creature is much like the other scavengers of the islands, feasting on the innards of corpses and flying to the side of their victims. I do not know what will happen when I find one in person, though I hope for the sake of my research, my notes survive.
I do not know why I do this, why I keep putting myself in harm’s way to record these strange beings. I have noted my family’s disapproval of both my methods and my research, but these things have to see the light of day. There must be something to warn the people of the dangers of these islands, even if it may cost me my very soul.
—- From the notes of Mari Bas
————————–
Inspired by the Berbalang legends from Cagayan Sulu.
Berbalang Illustration by Ysa Peñas
Instagram: https://www.instagram.com/
