*Note this story is in Cebuano / Bisaya
“Ate, pwede mamalihug sa sabon?”
“Sige.”
Wala ko kaila sa babae nga naa sa akong atubangan, pero kabalo kong dili siya akong igsuong babae. Bag-o pa nakong gi hatud akong igsuon sa iyang eskwelahan, mga pila pa ka oras ang nilabay. Imposible nga makabalik siya dayun. Kinahanglan ko maghinay-hinay, para kining impostor sa akong atubangan dili magduda nga kabalo nakong di siya akong igsuon. Wa ta kabalo unsang klasehang abat ang pwede musuot sa nawong sa atong mga kabanay.
“Pina, nganong seryoso ka’y ka? Hilom lagi kaayo ka?”
“Wala, naa ra ko’y gi huna-huna.”
“Ah, mao ba?”
Wala ko kahibaw unsa akong buhaton. Wala ko’y lain mahuna-hunaan, hangtod sa ni santop sa akong huna-huna ang gi ingon sa akong Lola. Sauna ra mi niyang gi sultian ug mga istorya bahin sa mga engkanto sa kakahuyan sa Bantungon. Murag ang dapat nako himoon karon ka’y mo lakaw na, palayo aning abat.
“Kinahanglan nako mo lakaw.”
“Karon? Wala pa gani ka’y ta nagkaistoryahanay.”
“Naa pa ko’y lain atimanon. Gi kinahanglan ko nila sa balay.”
“Gi likayan ba ko nimo?”
Ni lain ang nawong sa engkanto ug ni taas ang akong balhibo. Iyang tingog nalain sad ug murag di na siya interesado nga mo padayon pa sa iyang pagpamakak nga siya akong igsuon. Akong gi biyaan akong labada sa sapa ug ni karatil ug dagan papunta sa balay.
Pagkahuman sa pipila ka oras, akong nabantayan murag wala siya ni sunod nako. Ni hangad ko sa kalangitan ug nakit-an nakong padong na man diay mo tak-om ang kaadlawan. Sa akong kahadlok wala nako kabantay sa oras.
“Ate, ate, magsugod nako ug luto para panihapon?”
Nakuratan ko sa tingog sa akong manghod, abi nako ang engkanto pero ako natiman-an nga ing-aron orasa mo uli akong igsuon. Akong tinood nga igsuong babae. Nakaginhawa ko ug laom ug ni ngisi. Di nako angay mahadlok pa.
“Uping! Di ka makatuo sa unsay nahitabo sa akoa!”
“Unsa man, ate?”
“Naglaba ko didto sa sapa ug kita ko ug babae nga may-ong kaayo nimo!”
“Kabalo ko.”
“Unsa?”
“Dili maayo mo biya dayun nga di mo tarong ug manamilit, ate.”
=—————————————————————————-=
English Version
“Ate, could you hand me the soap please?”
“Sure.”
I don’t know who the woman standing in front of me is, but I sure as hell know it isn’t my sister. I just saw her off to school a few hours ago and there’s no way she could have come back this fast. I have to make sure that I don’t upset her too much, who knows what kind of monster can wear the guise of my family.
“Pina, why are you so serious? You don’t seem to be talking much.”
“It’s fine, just thinking about things.”
“Okay if you say so.”
There aren’t many choices for me here. I think I know what this is. Lola always told us stories of encanto in the woods of Bantungon. I think that the only choice I have is to leave.
“I think I need to go.”
“Are you sure Pina? We should talk more, I don’t think we spend enough time together.”
“There are more errands that I have to do at home.”
“Are you trying to avoid me?”
The engkanto starts to get a look on her face and the hairs on my back stand on end. Her voice changes as well and I don’t think she’s concerned about tricking me anymore. I leave the laundry by the brook and run as fast as I can back home.
She doesn’t seem to be following me, which is a good sign. I look up and it’s almost sunset, I must not have paid attention to the time while with the engkanto.
“Ate, ate should I start with dinner now?”
I clutch my chest, but then I remember it’s around the time my sister comes home. My real sister. I breathe and smile. The ordeal is finally over.
“Oh Uping, you won’t believe what happened to me.”
“What’s wrong ate?”
“I was by the brook and I saw someone that looked exactly like you”
“I know.”
“….What?”
“It isn’t nice to leave without saying goodbye.”
=———————————————————————–=
Inspired by “The Encanto at Baguntod” in Philippine Folk Literature: The Legends. Eugenio. 2002.
Engkantada Illustration by Ysa Peñas
Instagram: https://www.instagram.com/
