*Not this story is in Cebuano
Nagpulong ang mga mangangalisyam para sa ilang pista, pero wala sila kabalo nga wala sila nag inusura.
Pipila na ko ka buwan nagtan-aw sa ilaha, pareho kaayo sila sa mga Kagkag nga akong nakauban, pero naa sad sila’y kalahian.
Una, wala sila’y pista parehas ka nato. Ang kada usa nga Wirwir magtambay sa mga lubnganan pareha anang mga buwitre ug mangalkal sa mga lubnganan kung nakapamati sila na nag inusara nalang sila. Di na gani sila mag hulat sa uban nilang mga kabanay. Kung makasuot sila ug pigura sa tao, basin nawong sa akong mga amigo ba ron, wala pa ko ka kita.
Kada gabii ko mo bisita sa mga kagkag. Tuo sa akong mga ginikanan natulog na ko sa akong kwarto ug gusto ko kana ra ang ilang tuohan. Kabalo ko nga ang akong kamaayuhan ra ang ilang gi atiman pero dili sila makasabot sa akong mga nakita ug nahibaw-an
Dili sila makasabot nga ang oras nga pamati nako nga buhi ko kay ang oras nga ako i-gugol sa mga patay.
Na hunong akong paghuna-huna sa pag siak sa bukog ug sa tam-is nga tingog sa pagkalata sa usa ka unod. Usa ka rason ngano lahi sila sa mga kagkag. Ilang bungkagon ang mga patay nga lawas ug mo puyo sa sulod niini, usahay mo abot og usa ka semana ilang pagpuyo sa kalabera. Gi himo ‘guro na nila para hadlukon ang mga ubang ungo nga mo kaon ug patayng lawas.
Makatawa ta usahay nila, hadlokun ang ubang ungo, bisag wala’y maka hunong nila basta pagkaon na nila ang hisgutan.
Akong gi butang akong ulo sa salog utro ug gipaminaw ang kanindot nga tingog sa kagabihion, ang tingog sa mga patay. Gi tudluan ko sa mga kagkag kung unsaon paggamit sa akong lawas para mapaduol ko sa lubnganan ug mga sekretong niini.
Kadungog ko sa pamilyar nga ginhawa sa nalabtan na og kinabuhi, duol lang sa lubnganan. Pipila pa nga adlaw ang kinahanglan para malubong ang patayng lawas pero wala’y kapareha ang kalami sa mga lawas nga bag-ong gi lubong.
Pero makahulat ra na sila. Lain akong tuyo diri karon.
Akong gi tarong og posisyon akong dalunggan sa salog ug nagpaabot sa tingog nga pasabot naa nay nakit-an nga bag-ong pagkaon ang mga mangangayam. Para makuha ilang premyong gi atngan, ilang kaoton ang yuta ug gubaon ang mga lungon.
Oras na para mangita og mga amigo.
Ni hishis ang wirwir, di sila gusto og mga tawo ug di ko makabasol nila. Bisag akong tawo mismo, di sad ko ganahan og mga tawo.
Ako silang gihatagan og butang nga nagpasabot maayo akong tuyo sa ilaha, mga pipili ka dalunggan nga nabilin gikan sa piyesta sa mga kagkag. Kanunay nila i-ulahi og kaon ang pinakalami.
Ni palibot ang mga mangangayam sa akoa, na hadlok ug nagduda. Ako nabantayan naa sila’y kutsilyo nga gihimo gikan sa bukog, pang panalipod sa mga tawo parehas nako.
Hayag kaayo ang bulan karon ug makita nako ang mga wirwir sa lubnganan. Karon nga nagpakita nako sa ilaha, ilang pagkamaukiton ni paibabaw kaysa sa ilahang kahadlok.
Ni tan-aw ko sa mga mata sa pinakadakong wirwir ug ni paak sa mga usa nga dalunggan akong gi dala.
Usa ka halakhak ang ni buto sa lubnganan. Ang uban ila gi kagulkol ang ilang mga butang nga gihimo gikan sa bukog, klarong nalingaw sa ilang nakit-an.
“Tinood, tawo ko pero parehas ra ko ninyo,” akong huna-huna sa akong kaugalingon.
Ang wirwir kanina nga ni sulod sa usa ka patayng lawas ni gawas sa iyang bag-ong panimalay ug gi hatagan ko og atay. Akong gi dawat ug ni sugod na ang pista.
Ni tan-aw ang wirwir sa akong mga mata og ni utnga.
“Kinsa ka?” Murag mao’y iyang pasabot.
Akong gi isa akong tudlo ug gi pahid sa akong baba nga nagkamuritsing og dugo. Akong gi pakita sa wirwir.
“Usa ka amiga.” May unta nakasabot siya.
Dugay na nga ang mga ungo sige ug tago sa kagabihion. Pero kaya nako ng bag-uhon kay oras na nga dapat makakita og adlaw akong mga higala.
Gi dala ko sa akong bag-ong amigo sa iyahang panimalay. Naglaway ko sa baho sa dugo ug sa yuta. Akong gi dawat ang imbitasyon sa wirwir nga mo kaon kauban niya.
Ako siyang gi hatagan og dalunggan ug gi kaon dayun ni niya.
Pero kalit siya nahunong, gi isa niya iyang ulo ug ni shagit.
Sayo ra kaayo silang niabot.
Ang mga kagkag nag bag-o na ug itsura, gi sul-ob ang mga porma sa mga mananap. Akong higala nagpalayo ug ni suksok sa patayng lawas nga among gi estaran karon. Murag gusto nila nga mag pista sad, pero ang uban dili welcome.
Ni shagit ko og kusog.
Ning lupad ang mga mata sa akoa, murag nakasabot ang wirwir ug kagkag sa unsa akong gustong himoon.
“Kinahanglan nato mag kinausa kay naa pa’y mas labaw nga hulga sa atoa.” Akong tingog ni lanog sa tibook sementeryo.
Gi butang sa mga wirwir ilang mga kutsilyo, ug gipadaplin sa mga kagkag ilang mga bungo.
Ang duha ka grupo di angay mabalaka kay parehas ra kaming tanan.
Gusto man kaha sila makakaon ug tawo, diba?
Akong nagkadugo nga kamot akong gi gamit sa paggunit sa akong wirwir nga higala, ug ang usa nako ka kamot akong gi bira ang pinakaduol nga kagkag.
“Kauban ta.” Akong gi sulti gamit akong baba ug akong mata, para masabtan gyud ko nila.
“Sugdi na ang kapistahan!”
=———————————————–=
The Diary of a Teenage Cannibal Part 2
The hunters gather for their feast, but little do they know they are not alone.
I’ve been watching them for months, so similar to the kagkag that I’ve spent so much time with, but also very different.
For one, they don’t have feasts like we do. Each wirwir hangs around graveyards like vultures and dig up the graves as soon as they think they’re alone, they don’t even wait for others of their kind to join in. If they can change their form like my friends, I haven’t seen it.
I’ve spent most of my nights around the kagkag. My parents think I’m quietly sleeping in my bedroom and that’s the way I want to keep it. They mean well, for old people anyway, but they would never understand.
The only time I feel alive is among the dead.
My thoughts are interrupted by the breaking of bone and the sweet sound of crushed flesh. Another way they are different from the kagkag. They hollow out the corpses and live inside them, sometimes for weeks at a time. I think it’s so that they can scare away the other corpse eaters.
What a silly notion, scaring the ghouls, as if anything can keep them away from their next meal.
I put my head on the ground and listen to the black harmony I love so much, the sound of death. The kagkag taught me how to use my senses in ways that I could keep the shroud of the grave close to me.
I hear the expiration of another soul not far from the graveyard, it may take a few days to get buried but nothing tastes as delectable as a freshly buried corpse.
But that can wait. I’m here for something different.
I press my ear closer to the earth and wait for the telltale beat that tell me the hunters have found their next meal. They part the earth and crack the coffin to get to their prize.
It’s time to make some new friends.
The wirwir hiss and snarl as I approach, they’re not fond of humans and I can’t blame them. Neither am I to be perfectly honest.
I give them a token of peace, some ears leftover from the last feast I had with the kagkag. They would always save the best parts for last.
The hunters surround me with fear and suspicion. I notice they have knives made from bone, probably to defend themselves against those that look like me.
The moon is bright tonight and I can see all the wirwir from around the graveyard. Once I made my presence known their curiosity outmatched their fear.
I lock eyes with the largest wirwir and take a bite out of one of the ears.
It’s laughter echoes through the graveyard. The others rattle their bony implements and join in the amusement.
“That’s right, I may be human, but I’m just like you,” I think to myself.
The wirwir that I made contact with shambles out of its corpse home and offers me a piece of liver, I gladly accept and start the feast.
The others seemed to lose interest once I proved that I was like them. They walked back to the graves and coffins, more focused on their next meal.
The wirwir looks me in the eye and grunts.
“What are you?” It seems to ask.
I take my finger and wipe the blood from my mouth. I spread it around my hands and offer them to the wirwir.
“A friend.” I hope it understands.
Too long have the ghouls stood scared against the workings of humankind. It’s up to me to make sure that my friends have their time in the sun.
So to speak.
My new friend takes my hand and leads me to his corpse house. The smell of blood and earth makes my mouth water, and I accept the invitation and share a meal with the wirwir.
I offer him the ears and he devours them like a glutton.
Suddenly it raises its head and shrieks.
No. They’ve come too early.
The kagkag shift from their animal forms and my new friend retreats back into the corpse we were sharing. They seem to want to hold one of their fiestas, and others are not welcome.
I shout at the top of my lungs, a deep, guttural dirge.
For a moment all eyes are on me, the wirwir and the kagkag both seem to understand what I’m trying to do.
“We must all come together to face a bigger threat.” My shout echoes to the far end of the cemetery.
The wirwir lay down their knives and the kagkag set aside their skulls.
Both groups need not worry, for we are all the same.
We all want a little piece of humanity, don’t we?
I take my bloodstained hands and hold my new friend and the closest kagkag.
“Together.” I say with both my eyes and my words.
“Let the fiesta begin.”
=———————————————-=
Continued from the Kagkag’s tale
Inspired by the Wirwir entry in Creatures of Philippine Lower Mythology. Ramos. 1971.
Wirwir Illustration by Leandro Geniston from Aklat ng mga Anito
FB: That Guy With A Pen
